Update van het leven op Aruba

Bon dia!

Het is inmiddels al weer half augustus en ik zag dat het een half jaar geleden is dat ik een verslag had geschreven. Hoogste tijd voor een update!

Vandaag is de laatste vakantiedag van Jeske en Noor. Jeske heeft net als het midden van NL op 8 juli jl. vakantie gekregen, maar zij gaat morgen weer beginnen. Beetje rare dag, zo midden in de week, maar we denken dat het te maken heeft met de hoeveelheid vakantiedagen per jaar. Noor gaat morgen voor het eerst naar de kleuterschool. Hartstikke spannend natuurlijk. We hebben ook voor haar een schooluniform gekocht, polo's in verschillende kleuren met de naam van de school erop geborduurd en korte spijkerbroekjes. Daarnaast moet ze dichte schoenen dragen. Ook moest er een brooddoos plus fles komen. In Nederland heb ik stickers besteld met Glutenvrij logo en haar naam, zodat we deze zichtbaar op alle schoolspullen kunnen plakken. Ook heb ik informatiebrieven en informatiekaartjes over Coeliakie in Nederlands en Spaans gemaakt voor op school. Ook voor ons als ouders is dit spannend. Nieuwe school, en op een eiland waar men bijna niet bekend is met Coeliakie... Noor is nog klein en weet wel wat ze wel en niet mag, maar het is en blijft nog een kind. Daarnaast is de voertaal op deze kleuterschool Papiaments, dus ik weet niet of er veel NL-kindjes op school zitten. Eind augustus is er een informatieavond en dan zullen we kennis maken met de ouders hoop ik.
Ook bij Jeske op school hebben ze nog niet gehoord van klassenouders of ouderraad, dus alles wordt daar geregeld door de school zelf. Hoe anders is dat in Nederland.

Jeske is de eerste 3 weken van de vakantie op zomerkamp geweest. Dat is hier heel normaal. Er worden ontzettend veel kampen georganiseerd. Jeske ging naar Coolkids. Ze heeft heel veel gedaan, van zwemmen in de zee, tot een bezoek aan de struisvogelfarm, en van drijfhout zoeken tot een bezoek aan de brandweer. Ze heeft bijna alle attracties van eiland gezien. Vanaf 1 augustus waren Marcel en ik vrij. Lekker 2 weken weinig gedaan. Wel veel naar het strand geweest uiteraard, want dat is het voordeel van Aruba, het is (bijna) altijd mooi weer! Marcel is afgelopen maandag weer begonnen en ik moet morgen weer aan het werk. Het is best bijzonder, zo blijkt, dat je als gezin vakantie neemt. Veel collega's nemen hier een dag en daar een paar dagen, maar 3 weken zomervakantie, nee, dat gebeurt hier bijna niet. Of je moet op vakantie naar Nederland, dan ga je meestal 3 weken. Dat heb ik ook vaak gezien, veel collega die naar NL op vakantie gaan. Niet alleen de Nederlanders, maar ook de Arubanen zelf die familie in NL hebben.
Eind maart zijn we verhuisd naar ons nieuwe huis. Alle spullen zouden die ochtend worden afgeleverd, maar ja, dit is Aruba en er kwam weer wat tussen, dus eindelijk om 15.00 uur kwam de vrachtwagen de straat inrijden. Wat een feest! Ons eigen bed, bankstel, Noor haar eigen bed, kasten, het nieuwe bed van Jeske, de trampoline, en dan nog al die dozen. Wat hadden we veel meegenomen. het hele huis konden we inrichten, wat fijn. Veel spullen waarvan ik niet eens meer wist dat ik ze had ingepakt, Rituals spullen, pleisters en medicijnen (ha, ha). Gelukkig kregen we hulp bij het in elkaar zetten van de (Ikea) kasten en de bedden, zodat we s avonds in ieder geval konden slapen. Met een paar dagen is de rommel opgeruimd en konden we gaan genieten. Het is een fijn en licht huis met een prettige porch en lekker op de wind. De eerste 3 maanden was er geen tv en internet, dus zaten we veel s avonds buiten te praten of te lezen. Voor de verhuizing hebben we bij Setar de aanvraag ingediend voor televisie en internet. In het algemeen duurt het 15 werkdagen. Na 2 weken kwam er een busje van Setar voorrijden en zij kwamen draden lassen en doortrekken. Een paar dagen later kregen we een kastje met modem. Dat gaat lekker dachten we. Na 5 weken toch maar eens bellen. Purun? Eh, ja ik bel u terug. Na 7 weken weer bellen. Purun? Ja, we zijn er ermee bezig. We bellen terug. In die tijd hadden we contact gekregen via de lokale Vraag&Aanbod-site van Facebook met onze " buren". Zij wachtten al een jaar op de aansluiting. Van hen kregen we een rechtstreeks nummer van de projectgroep die bezig was met de aansluitingen hier. Het is een heel nieuwe wijk, waar fiberglas werd aangelegd en geen kabel. Dus wij weer bellen. Maar meneer, ik heb helemaal geen formulier, u staat niet in systeem. Ik vloog bijna uit mijn vel. Na weer wachten ben ik maar naar het hoofdkantoor gereden en in de rij gaan staan. Er werd me beloofd dat het binnen 2 weken geregeld zou zijn, er waren nog wat kleine dingetjes die geregeld moesten worden. Helaas werd ook deze belofte niet waargemaakt. Na 12 weken bellen, ik bel u deze week terug. Na 13 weken weer bellen en toen heb ik gezegd ik wil nu dat jullie deze week komen, ik hang niet op voordat ik een afspraak heb. Nu ben ik er klaar mee. Dit was maandag en op woensdag stonden ze voor de deur. maar Aruba zou Aruba niet zijn... in het systeem stond het verkeerde abonnement dus we hadden nog steeds geen televisie, althans niet waar we om gevraagd hadden. Na 2x bellen en 4 weken wachten werd er een nieuw kastje geplaatst. Na 13 weken konden we eindelijk internetten en na 17 weken konden we weer NPO kijken. We hebben wel via RTL XL het nieuws enzo gekeken, maar nu kunnen we Zappelin kijken en momenteel natuurlijk de Olympische Spelen. Al kijken we hier "uitgesteld". Dus we kijken om 20.00 uur het NOS journaal, terwijl het in NL al 6 uur later is. De OS zijn hier een uurtje later, in Rio de Janeiro is het nu bijvoorbeeld 10.00 uur en op Aruba 09.00 uur. We kijken dus veel ESPN, dan kijken we live. Vanavond de finale van Daphne Schippers om 21.30 uur Arubatijd.

In mei was er ook bezoek uit NL! Mijn schoonmoeder en schoonzus kwamen op visite. We hebben 2 heerlijke weken gehad. Er waren veel cadeaus uit NL, maar ook boodschappen die we besteld hadden. Wie zijn lekker uit eten geweest, naar het strand en verder gingen ze mee in het leven van alledag. Op zaterdag was de terugvlucht gepland. Alles stond klaar, maar wat bleek? Vlucht was gecanceld, want op de vlucht van NL naar Bonaire/Aruba was een vrouw doorgedraaid en had de piloot besloten een noodlanding te maken op de Azoren. Er werd voor de passagiers een hotel geregeld, met eten etc. Die nacht hebben ze doorgebracht in het Holiday Inn. Op zondag ben ik met Jeske en Noor nog gaan zwemmen in het zwembad daar. Tja, dan moet je er maar van profiteren toch? Marcel moest die zondag weer werken. Gelukkig ging er die avond weer een vlucht en met wederom vertraging zijn ze toch naar NL vertrokken.

Verder leven we hier ons leven net als in NL. Er zijn clubjes (tennis en zwemles), boodschappen, de hond, huishouden en werk. Aanstaande zondag wonen we hier al weer 10 maanden! We hebben een aanrijding gehad met de Tucson, deze is weer gemaakt. Heeft weer geld gekost, want auto's ouder dan 5 jaar kun je niet All Risk verzekeren. In NL was de auto total loss verklaard, hier wordt hij gewoon gemaakt. Nieuwe bumper, chassis, radiateur, motorkap. Tja, ik zat even opzij te kijken en het volgende moment zat ik bovenop de auto voor me. Stom!
Marcel heeft een nieuwe hobby: hij maakt meubels van pallets en het gaat hartstikke goed. Van een klein tafeltje als project nummer 1 tot een buffetkast die bijna af is. Samen met Rik, iemand die we hebben leren kennen. Superleuk!
Nog even over contacten: we hebben wel wat contacten opgedaan, we gaan veel om met een Nederlands stel dat we hebben leren kennen via het kinderdagverblijf. Zij zitten hier bij de marine en gaan eind van dit jaar terug naar NL. Dan zitten de 3 jaar erop. Zij hebben 2 dochters die even oud zijn als Jeske en Noor. Dus dat is leuk. Daarnaast heb ik via de cursus papiamento een stel leren kennen waar Marcel nu dus een klein palletproject mee is gestart. Verder zijn er wat contacten via de tennis en zo van lieverlee leer je mensen kennen. Wat we vroeger hadden, toen we hier ook woonden, dat je collega's je vrienden zijn, dat is nu niet het geval. Dat valt ons wel tegen. Maar dat is niet anders.

In de komende weken heeft Marcel een gesprek over "hoe nu verder". Ons contract loopt af op 2 november. Dus er moet gesproken worden over contractverlenging ja/nee, en wat daar verder bij komt kijken. Gaan we niet met elkaar door (en de kans is klein), dan moeten we ook in NL dingen in gang gaan zetten. We hebben ons huis natuurlijk verhuurd, en de huurders moeten ook ingelicht worden. Maar ook moeten we dan op zoek naar werk etc. Gaan we wel met elkaar door, dan moeten we er ook wat dingen gaan veranderen. De komende weken vertrekken bij Super Food de chef slager en de chef kok (om uiteenlopende redenen), dus dat betekent wel extra werk voor Marcel. Maar het contact met Peter, ook versmanager, is nog steeds stroef. Daar moet dus wel over gesproken worden. Dat je dezelfde functie hebt, betekent niet dat je deze identiek uitvoert. Ieder heeft zijn kwaliteiten en die moeten gebruikt worden. Daar is Peter nog niet helemaal van doordrongen. Dus dat levert nog wel eens vervelende situaties op. Ik zit nog steeds op het kassakantoor en tel de bonnen uit de kassas van de kassieres. Deze moeten dan verwerkt worden in het systeem. Klopt het met wat er is aangeslagen op de kassa? Uiteindelijk wordt er dag weken of een kassiere short of over heeft. Dat wordt in excel gezet en aan het eind van de maand (21 t/m 20) wordt het totaal doorgegeven aan HR. Heb je over dan gebeurt er niks, maar heb je short dan wordt het van je salaris afgehaald. Het komt wel eens voor dat er met vals geld wordt betaald. 100 US dollar vals... tja, dan heb je wel pech aan het eind van de maand. Want je wordt gewoon gekort. Zelf heb ik ook een aantal weken bij de Fast lane (snelkassa) gestaan en het is van belang dat je goed teruggeeft. De collega's kijken hier naar het totaalbedrag en stoppen dat met bon en al in de hand van de klant. Ik tel het uit voor de klant en ik heb dus ook nooit short, maar altijd over. Dat heeft te maken met de wisselkoers en het feit dat het merendeel van de klanten toch nog contant betaald. Ik vond het echt wel leuk bij de fast lane, beetje kletsen met de klanten. Dat word ook gewaardeerd door de klanten. Ik krijg elke dag van een meneer die de Telegraaf (Caribische editie) en het Antilliaans dagblad komt brengen een Telegraaf. Dus vaak vraag ik of ik op zondag ook mag werken bij de fast lane, als Marcel thuis is. Niet te vaak, anders zie je elkaar helemaal niet meer, maar zo af en toe is het leuk!

Er komen dus wel spannende tijden aan. Het nieuwe schooljaar maar ook gaan we terug naar NL of zetten we ons avontuur hier voort. Wat mij betreft blijven we, ik ben hier nog niet klaar. Al is het zeker niet allemaal koek en ei. Misschien nog wel moeilijker dan in NL, maar we horen van iedereen dat het eerste jaar doorbijten is, daarna wordt het makkelijker.

Groeten Simone